( می کشم از هجر او صد جام خونِ دل )

        ÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷

    میکشم از هجر او صد جامِ خون دل به دوش

               میبرم در هر قدم وجدانِ آب و گل به دوش

     من غم هجران خورم غافل غم بود و نبود

               حسرت دنیا چرا باید کشد عاقل به دوش

   سوی میخانه روم هرشب پریشانتر ز پیش

              تا مگر پیدا کنم ساقیِ خونِ دل به دوش

   وصلِ او ممکن نباشد اندر این ماتمسرا

            کی تواند غمزه ی او را کشد جاهل به دوش

     در پی محمل دویدن، شرط مجنون بودنست

           کس ندیده هیچ مجنون کو بُوَد محمل به دوش

   خیز و زین ماتمکده بگذر شباهنگ  باشعف

              حسرت دنیا خورد و بر کشد غافل به دوش

    بانگ و آوای درآ،* آمد بگوشم درخیال

          تا که دیدم میکشم، تابوت این سائل* به دوش

* بانگ درآ = کنایه از آواز مرگ         * سائل = گدا 

           **************************